Het voelt als het verbreken van een relatie.
Verstandig en verdrietig. Geen beslissing waar ik ooit 100% achter zal staan, er zal altijd twijfel zijn of ik het goede doe.
Ik heb er een half jaar over nagedacht. Diverse argumenten voor en tegen passeerden, geen enkele gaf de doorslag. Steeds weer dacht ik dat het beter zou gaan. Eerst maar eens op vakantie gaan, daarna zou ik meer energie hebben. Even wachten tot de longontsteking voorbij is, daarna zal het lichaam zeker opknappen.
Maar het lichaam knapt niet op. Integendeel, de klachten nemen toe. De bloeduitslagen zijn goed maar het lichaam gaat achteruit. Toen ik maanden na de behandeling weer aan het werk ging verwachtte ik weer langzaam op te kunnen bouwen, in uren en in taken. Maar het lukt niet. En dat betekent twaalf uur reizen voor twaalf uur werken per week. Mensen helpen om hun plannen vorm te geven en tegelijkertijd gefrustreerd zijn om wat ik kon en niet meer kan. Blij zijn met de bijdrage die ik kan leveren en tegelijkertijd veel pijn hebben. Hoe weet je ooit helemaal zeker dat je de juiste afslag neemt.
Drie weken geleden zat ik tegenover mijn werkgeefster. En vandaag neem ik afscheid. Binnenkort krijg ik het etiket arbeidsongeschikt opgeplakt. Vreselijk. Maar plaksels kunnen loslaten, er is nog zoveel mogelijk, ik weet het. Ik zal me opnieuw beraden op wat ik wil in het leven en waar mijn krachten liggen. Maar eerst rouwen om dit verlies.