Een aantal maanden geleden tipte Griet op de Beeck de voorstelling Requiem pour L. van choreograaf Alain Platel en componist Fabrizio Cassol, uitgevoerd door het gezelschap Les Ballets C de la B. Ze schrijft: een indrukwekkende voorstelling die op een prachtige manier het leven viert in het licht van de huiveringwekkende, overrompelende onspectaculaire dood.
Ik zie deze voorstelling in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Ik ben gespannen. Ik heb gelezen dat er een stervende vrouw op doek te zien zal zijn. En dat op de sterfdag van mijn vader.
alle foto's: Chris van der Burght
Veertien muzikanten uit verschillende continenten hebben het Requiem van Mozart gereconstrueerd tot een versmelting van jazz, opera en Afrikaanse muziek. Requiem pour L. gaat over sterven, over de dood en over rouwen. Alain Platel wilde vorm geven aan de emoties die hij zelf ervoer bij een aantal recente sterfgevallen in zijn persoonlijke leven. Hij wilde zowel het verdriet als de schoonheid laten zien en kon dit zeer dichtbij laten komen door een ontmoeting met L., een vaste bezoekster van zijn voorstellingen. Ze wist dat ze ging sterven, benaderde hem en gaf toestemming haar sterven te filmen en de beelden te gebruiken. De voorstelling is een eerbetoon aan deze vrouw, en tegelijkertijd aan alle mensen, en aan het leven waar het sterven deel van uitmaakt.
Het blijkt geen dansvoorstelling zoals ik verwachtte. De muziek staat centraal. Op het toneel staan zwarte objecten, de vorm van kisten, verschillend in hoogte. Soms wordt er een steen op een kist gelegd. Tussen de kisten door bewegen de zangers en muzikanten. Zij vertolken het Requiem op geheel eigen wijze. Vanaf de eerste tonen ben ik betoverd en zit ik met open mond te luisteren, te kijken. Er wordt adembenemend mooi gezongen, vooral de samenzang en het Lacrimosa is van ongekende schoonheid.
Lacrimosa
De volgende dag mail ik het gezelschap:
Een paar weken later krijg ik antwoord, met inmiddels een kaartje voor de voorstelling in Rotterdam in het bezit:
Warme groeten,