Terug in de stad waar ik ooit geboren ben, Den Haag. Na tien jaar verhuisde ik naar een stad nabij, maar kwam hier nog regelmatig. Ik kocht er alternatieve kleding, bezocht de beelden op het Lange Voorhout. Ging met mijn toenmalige vriendje en zijn ska/punk vrienden in een mini naar Het Paard en Nastasta, zo genoemd omdat de discotheek naast bioscoop Asta gelegen was, op het Spui. In Den Haag durfde ik na lang aarzelen binnen te stappen bij de coffeeshop voor mijn eerste zakje wiet, bang dat de politie me buiten op zou wachten. En ik kwam in De Paraplu, een jazzcafétje, in een zijstraat van de Lange Poten. Ruikend aan een vrij en volwassen leven, een leven wat ik vorm ging geven. Plekken als deze wakkerden een verlangen aan van een leven vol vrienden, talenten, een creatief bestaan. Van een leven als op de Parijse foto's van Ed van der Elsken.

Het is lang geleden dat ik naar het theater ging. En áls ik er dan zit denk ik: dit moet ik vaker doen. Het prikkelt mijn eigen creativiteit, laat me nadenken over wat ik wel en niet mooi vind en waarom. Het roept verlangens op naar een artistiekere invulling van mijn leven die niet vervuld gaat worden maar het voelen van een verlangen kan ook al aangenaam zijn. 

Ik kijk in haar in- en intrieste ogen. “Nu ben ik alleen”, snikt ze radeloos.

Als ik de keuken in loop zie ik agenten in zijn tuin staan. Ik open mijn keukendeur en vraag wat er aan de hand is. Een agent met een ernstig gezicht en een mondkapje loopt naar me toe. “Ik ben bang dat uw buurman is overleden”. Terwijl ik mijn hand voor mijn mond heb geslagen vertelt hij dat het er misschien wat heftig uit ziet met al die politie maar dat dit een routine onderzoek is naar de omstandigheden waaronder hij is overleden. Hij vraagt wanneer ik hem voor het laatst gezien heb. Wat ik weet van zijn sociale leven. 

Vandaag kijk ik de documentaire Dertien Dagen. ‘Tevreden overleden’ wil Floor Haak (86) op zijn rouwkaart. En als het sterven makkelijk verloopt mag er ‘heel tevreden overleden’ komen te staan. “Geef je ons dan nog wel een teken wat het moet zijn?” vraagt zijn zoon.

“Weet je wat nog veel vermoeiender is dan dat gehoest en genies”, zeg ik tegen mijn moeder die ik bel omdat ik me ziek en zielig voel en dan de stem van mijn moeder wil horen. “Een buurtgenote die drie nachten achter elkaar een feestje houdt.”

We lachen veel en hard. We eten lekkere koolhydraatrijke taart. We spelen spelletjes yahtzee, de dobbelstenen rollen veelvuldig over de houten tafel. We blèren mee met The Sound of Music. Ik ben jarig. Mijn moeder en zus zijn op bezoek. Later schuift een vriend aan. Ik krijg geweldige cadeaus. Ik heb een nieuw jurkje aan en voel me goed.

Via de stream van ITA (Internationaal Theater Amsterdam) kijk ik naar Triptych – The missing door, The lost room en The hidden floor, door het Belgische danstheatergezelschap Peeping Tom.

Aan de waslijn op zijn balkon hangt een geel duizend dingen doekje te wapperen in de wind. Het donkergele gordijn in zijn slaapkamer is maar een klein stukje gesloten, zoals altijd eigenlijk. 

Tijdens het wroeten in de informatie over mijn familie kom ik weer een interessante persoon tegen: Bernard de Gomme. Bernard werd rond 1619 geboren in Terneuzen. Zijn vader had in 1631 de leiding over de leveringen aan de Nederlandse forten van Lillo en Liefkenshoek. Zelf ontwikkelde hij zich tot militair ingenieur. In 1641 is hij betrokken bij het beleg van Gennep, onder leiding van Frederik Hendrik, zoon van Willem van Oranje. 

Het zwarte lapje stof voor mijn neus en mond maakt me nederig. Het voelt alsof ik terecht ben gekomen in een aflevering van The Handmaid’s Tale. Alsof we in een wereld leven waarin dit gewoon is geworden. Maar dat zal het nooit worden. Hopelijk.

En opeens staat zijn stem op mijn voicemail. Het is niet de stem zoals ik mij deze herinner. Zoals hij na dertig jaar ongetwijfeld ook niet meer de man uit mijn herinneringen zal zijn.

We zitten tegenover elkaar aan tafel te huilen. Vandaag heeft hij afscheid moeten nemen van de vrouw die hij beschouwde als zijn tweede moeder.

De film speelt zich grotendeels af onder de grond van Oost-Ghouta, een voorstad van Damascus, in Syrië. Een groot deel van de stad ligt in puin, miljoenen mensen zijn gevlucht. Maar de bommen van het regeringsleger en bondgenoot Rusland blijven vallen.

Maandagochtend sta ik op en er steekt een draadje uit de knot wol. Dat gebeurt wel vaker, maar meestal zie ik het niet, of wil ik het niet zien. Of ligt het draadje te ver weg.

Lotta Blokker - Hommage to Käthe Kollwitz

Soms is de hoek van de hoekbank niet diep genoeg om veilig in te verdwijnen. Een glimlach niet warm genoeg om je over de rand van je verdriet te laten klimmen. Opeens slaat het toe, een ochtend waarop je anders opstaat dan de ochtend ervoor. De kleuren om je heen vervagen, terwijl geluiden verharden. Gesproken woorden dekken de lading niet en ontvangen woorden ketsen af op afweersystemen.