Tijdens het wroeten in de informatie over mijn familie kom ik weer een interessante persoon tegen: Bernard de Gomme. Bernard werd rond 1619 geboren in Terneuzen. Zijn vader had in 1631 de leiding over de leveringen aan de Nederlandse forten van Lillo en Liefkenshoek. Zelf ontwikkelde hij zich tot militair ingenieur. In 1641 is hij betrokken bij het beleg van Gennep, onder leiding van Frederik Hendrik, zoon van Willem van Oranje.
Hij vergezelde Prince Rupert naar Engeland en diende het royalistische leger als ingenieur en kwartiermeester-generaal. Zijn verdiensten liggen op het gebied van fortenbouw, eerst voor de nieuwe Nederlandse republiek in de strijd tegen de Spanjaarden, later om Engeland te beschermen tegen de invallen van Michiel de Ruyter. Hij wordt door sommigen beschouwd als de belangrijkste militair ingenieur in het Engeland van de 17e eeuw. Hij werd voor zijn verdiensten geridderd en werd daardoor Sir Bernard de Gomme. Ook werd hij lid van het Hogerhuis in Engeland en na zijn dood in 1685 bijgezet in een praalgraf in de Tower of London.
Dit soort verhalen geven de stamboom kleur. Van de meeste familieleden weet ik alleen de naam, en wat data. Ieder extra feit maakt een mens van de naam. Landbouwers vaak, schippers, een enkele smid of bakker. Het roept de onderzoeker in me op. Ik speur naar overblijfselen in de huidige tijd, plekken die nog iets blootgeven van mijn familiegeschiedenis.
Hieronder een aantal ontwerpen van Bernard de Gomme.
Boven: Tilbury Fort, ook bekend als Ieder Thermitage Bulwark, of West Tilbury Blockhouse.
Rechts: plan voor de citadel in Plymouth
Oxford was het hoofdkwartier van de Royalisten van Charles I. Het plan van Bernard de Gomme is nooit uitgevoerd. Deze tekeningen liggen nu in het British Museum.
Het is misschien wat overtrokken om deze man tot familie te bestempelen. Hij is mijn 8e groot-oudoom. Maar al deze informatie maakt je nietig. Het maakt je een klein onderdeel van een groot geheel. Ieder radertje in de geschiedenis heeft geleid naar mijn leven. Heeft ertoe geleid dat ik voortkom uit mijn vader en mijn moeder en niet uit een broer of een zus van hen.
Inmiddels heb ik foto's van al mijn overgrootouders en zelfs van enkele betovergrootouders. Ik voer gesprekken met mensen die nu nog leven, die de verhalen bij die foto's nog over kunnen dragen.
stamboom van vaders kant
Ik realiseer me dat als de nog levende zussen van mijn ouders er niet meer zijn, er met hen ook een grote kennisbron verloren gaat. Niet alleen kennis van het verleden, maar zij blijven door alle kaartjes van geboortes, huwelijken en overlijdens ook op de hoogte van actuele wijzigingen. Zo kreeg ik vandaag nog bericht van een tante over het overlijden van Jim, de Australische echtgenoot van een dochter van de dochter van tante Truida.
stamboom van moeders kant
Je zou een online netwerk op moeten zetten, waarbij familieleden zich kunnen aansluiten en daar hun foto's en gebeurtenissen met elkaar kunnen delen. Op basisscholen zou een stamboomproject verplicht moeten zijn, zodat mensen zich eerder verdiepen in hun afkomst en kaartjes bewaren die ik nu spijtig genoeg heb weggegooid omdat ik er nog geen waarde aan hechtte.
Ik ken een man die een zoon kreeg. De relatie strandde vrij snel daarna. Nu weigert zij hem sindsdien toegang tot zijn kind. Ze spant rechtszaken aan om aan te tonen dat hij een slechte vader is. En ook al heeft de rechter hem in het gelijk gesteld, zij vindt steeds weer manieren om hem dwars te zitten en zo kan het zomaar gebeuren dat een vader zijn zoon al jaren niet gezien heeft.
Hij maakt een fotoalbum voor zijn zoon. Een album met gebeurtenissen uit zijn eigen leven. Bij gebrek aan foto's uit het leven van zijn zoon. Zodat die ooit zijn vader op kan zoeken en eindelijk te weten komt uit wie hij nog meer voortkomt. Wie hem al die jaren zo hartverscheurend veel heeft moeten missen.
Achter iedere foto schuilt een wereld met verhalen.