Op de website van deze begraafplaats staat een wandeling langs graven met een verhaal. Zo is er Hendrik van Boeijen. "Binnen", roept hij, minister in oorlogstijd, als in Londen een bom valt. Zijn doofheid is legendarisch en net zo ergerniswekkend als zijn gebrek aan kennis van de militaire organisatie. Conny Faber-Hollestelle, bekend als Conny Vandenbos. Het concert vanwege haar 40-jarige jubileum in het Kurhaus bljkt haar afscheidsconcert, ze overlijdt een half jaar later. Vijf jaar later geven vele artiesten een hommageconcert voor haar. Het is het laatste optreden van haar goede vriend en collega Benny Neyman. Hij overlijdt in 2008 en wordt op Rusthof gecremeerd. Naast de kist staat het rode krukje, dat Conny Vandenbos tijdens optredens altijd vergezelde en dat Neyman had geërfd. Op het krukje ligt een roosje. De verhalen van de vele gesneuvelde (geallieerde) militairen en verzetshelden. Het graf van René Gude.
Begraven worden in je 'functie', zonder naam. We doen dat bij ouders, grootouders. Niet bij kinderen. Het kan iets ontroerends hebben, maar ook iets anoniems. Ik denk aan het gedicht van Neeltje Maria Min, met name aan deze zinnen:
Noem mij, bevestig mijn bestaan.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Vlakbij een graf met mijn achternaam staat een bankje. Zodra ik er op plaatsneemt komt een zwarte kat op mijn schoot zitten. Hoe geweldig ook, ik denk meteen dat dit een negatief voorteken is voor de aanstaande controle.
