In Utrecht stap ik in de trein naar Maastricht. Tussen de instappers staat ook een man die hard tegen zichzelf praat. Hij heeft een shaggie tussen zijn vingers.
Hij: "Zijn er ook rookcoupés hier, of weet u dat niet?"
Ik: "Nee, die zijn er niet."
Hij: "O, u weet het niet. Is het nog ver naar Maastricht? Een halfuurtje?"
Ik: "Nee, toch zeker anderhalf tot twee uur."
Hij: "O jee."
"Zeg jongeman," waarbij hij zich tot een andere reiziger wendt, "is er hier een rookcoupé?"
"Nee", zegt de jongeman.
Hij: "O jee", en hij loopt naar een andere coupé. Nog tot na 's-Hertogenbosch blijft zijn geur om me heen hangen.
Vanaf Maastricht neem ik de OV-fiets naar de Enci groeve, ongeveer vijftien minuten fietsen.
Enci is een grote cementfabriek en in de 135ha grote groeve wordt kalksteen gewonnen voor de bereiding van verschillende soorten cement. In juli is Enci gestopt met de commerciële kalksteenwinning in deze groeve. Het bedrijf stopt niet met de cementproductie maar laat de grondstoffen per schip aanvoeren. Al zo'n acht jaar wordt er nagedacht over een nieuwe bestemming voor het gebied en is Natuurmonumenten hierbij betrokken. Er komt een bedrijventerrein met ruimte voor creatieve initiatieven en er wordt nagedacht over recreatieve mogelijkheden.
Je kunt de groeve op twee plaatsen in, aan de ene kant via een café/infocentrum, aan de andere kant is een trap en een prachtig uitkijkpunt. In de groeve is een tijdelijk café.
Wat zou je prachtige voorstellingen kunnen maken in deze groeve, mooie dans, de Dogtroep, of opnames voor Jesus Christ Superstar. Ik overwin mezelf enorm door van de ene naar de andere kant te lopen, en terug, inclusief die behoorlijke trap waarvan niet alleen het uitzicht me de adem beneemt. Tijdens de wandeling heb ik de muziek van het Requiem pour L. op de oren en samen met de waanzinnige omgeving maakt deze me enorm gelukkig, en best trots op mijn prestatie.
Ik fiets terug naar het centrum van Maastricht, langs het stadhuis, boekhandel Dominicanen in de ruim 700 jaar oude Dominicaner kerk en de Sphinx fabriek. In 1834 werd in Maastricht De Sphinx opgericht, voorheen Petrus Regout & Co. Aanvankelijk produceerde het bedrijf glaswerk, servicegoed en aardewerk. Later voornamelijk tegels en sanitair. Bij de oude fabriek is nu een passage met de geschiedenis van de fabriek in tegels weergegeven.
In 1988 was ik op kreatief kamp in Limburg. Op één van de laatste dagen gingen we naar Maastricht. Eerst speelden we met de groep een toneelstukje op het Vrijthof, ieder was een dier, ik was kip. Daarna gingen we in groepjes de stad in, ieder op een eigen manier geld ophalen voor het eten bij de pizzeria 's avonds. Ik trok met drie meiden de winkelstraten in, als clown. Geweldig hoe een beetje verf op je gezicht je meteen een grote dosis lef geeft. Hoe je mensen durft aan te raken, voor de gek te houden. We halen een kleerhanger uit de V&D en verbuigen deze zodat we bij één van de meiden Pippi Langkous-vlechten kunnen maken. Ik weet nog dat ik een ijsje afpakte van een toeschouwer, er aan likte en het daarna teruggaf. Niets gerepeteerd, improviseren en vooral heel veel lol hebben.
