Een hele route had ik uitgestippeld. Met de auto langs mooie plaatsen door mijn provincie. Met stops bij kastelen, buitenhuizen en begraafplaatsen. Maar een dag voor vertrek gooi ik de plannen om. Lopen moet ik. En dan niet weer zo'n voorzichtige afstand en langzaam opbouwen, nee, ik ga voor een klompenpad van 6 kilometer. Nog steeds geen marathon maar wel een zetje in de goede richting.
Het Breeschoterpad gaat door het buitengebied van Renswoude en Scherpenzeel.
De route begint bij restaurant De Dennen over een kleine dijk, de Groeperkade. Deze maakt deel uit van de Grebbelinie: een verdedigingsstelsel tussen Rhenen en Spakenburg. Deze verdedigingslinie diende om de vijand uit het oosten tegen te houden. Dit kon door het terrein onder water te laten lopen, dat overigens nooit is gebeurd. Wel heeft de Grebbelinie in de Tweede Wereldoorlog een rol gespeeld. Er is hier toen hard gevochten
en er zijn meer slachtoffers gevallen dan in alle eeuwen daarvoor.
De ‘even stilstaan’ bordjes zijn een initiatief van de gezamenlijke Scherpenzeelse kerken en bieden stof tot nadenken, ook voor hen die niet gelovig zijn.
Rond 1875 was een gedeelte van dit gebied één grote moerassige heidevlakte met een paar vennetjes. Op de hogere dekzandruggen lagen boerenhoeven met kleine stukjes grond. Om de landbouw verder te ontwikkelen en grootschaliger te maken werden stukken heide ontgonnen. Op plaatsen waar de grond niet geschikt was voor landbouw, werd bos aangeplant. Vanwege de drassigheid gebeurde dit op zogenaamde rabatten. Dit zijn opgehoogde stukken grond tussen ontwateringsgreppels, zodat de bodem droog genoeg was om de bomen te
laten groeien. Het naaldhout dat is geplant, werd gebruikt voor het stutwerk in de kolenmijnen.
Op de site worden wandelaars gerustgesteld dat de twee erfhonden op een nabijgelegen boerderij vriendelijk zijn en dat je ze gewoon kunt passeren. Ik ben toch blij ze niet tegen te komen.
rode boleet
Een bankje om fijn een tijd te vertoeven. De koeien verzamelen zich er tegenover. De staarten gaan omhoog en de één na de ander laat zijn pies en poep naar buiten kletteren. Het is een komen en gaan van uitwerpselen. De geur komt op de wind mijn kant op. Ik sta op om mijn wandeling te vervolgen.
Ineens steekt een ree het pad over. Het eet wat van de bladeren van de bomen, lijkt mij niet in de gaten te hebben, ook al sta ik op ongeveer twee meter afstand. Ik zet een paar stappen naar voren en kijk rechtstreeks in een paar prachtige bruine ogen. Als ik mijn fototoestel opricht gaat het reetje ervan door. Een mooie ervaring!
De meevallende klachten een dag later stemmen hoopvol.