Het is een beetje een gekke fascinatie: begraafplaatsen. Ik bezoek deze plekken al van jongs af aan. Er heerst een bepaalde rust die mijn eigen onrust kalmeert. Daarnaast vind ik de teksten op stenen intrigerend, als een samenvatting van het leven. Ik herinner me de steen: 'Moeder, haar leven was werken', en je krijgt een beeld van dat leven. Of de tekst: 'Grootvader en Freddie', de oudere man wordt bewaard in zijn 'functie'. De laatste jaren komen er steeds meer natuurbegraafplaatsen bij, en vandaag bezoek ik Schoorsveld. Met de trein via Eindhoven, vanaf station Heeze een klein half uur fietsen, langs kasteel Heeze.
In 2012 kwam de eerste natuurbegraafplaats in Nederland. Naast duurzaamheid werd deze vorm van begraven ook geïntroduceerd om tegemoet te komen aan de behoefte aan een meer natuurlijke omgeving, eeuwige grafrust en een uitvaart waar meer ruimte is voor een eigen invulling. Er zijn geen grafstenen, soms wel een ander herkenningspunt zoals een houten schijf met een tekst.
Persoonlijk vind ik dit één van de mooisten die ik tot nu toe heb gezien. De sfeer kan per begraafplaats erg verschillen. Die in Bilthoven, dichter bij huis, waar ook Els Borst haar plek gekregen heeft, ligt wel mooi in het bos maar heeft een soort houten catwalk en voelt daarom voor mij afstandelijker. Soms worden er ook teveel frutsels toegestaan naar mijn smaak. Maar deze is erg afwisselend, stukjes bos, een vennetje, hele open stukken.