Eline Peek - Hemd
Dit is de tweede nacht in korte tijd dat de telefoon naast mijn bed ligt, dat ik denk aan dood gaan.
Als je kanker krijgt denk je automatisch aan de dood, die twee dingen zijn nu eenmaal met elkaar verbonden, ook al ben je niet dusdanig ziek dat op korte termijn sterven te verwachten valt.
Een paar weken geleden werd ik wakker met een krachtig aangetrokken band om mijn middenrif, om mijn hart. Ik loop kermend door het huis. Mijn buik is hard en opgezwollen. Ik download de app 'Moet ik naar de dokter', voer mijn klachten in en krijg het advies vooral de huisartsenpost te bellen. Ik zoek het nummer alvast op. Loop nog maar eens een rondje. De kat kijkt me verbaasd aan. Toets het nummer in maar druk nog niet op het groene telefoontje. Na een uur neemt de pijn af en ga ik weer naar bed.
Vannacht lag er een steen op mijn maag. Echt een grote zware steen die ook mijn hart bedekt. Ik kan me nauwelijks bewegen en ik denk aan doodgaan. Alleen doodgaan. Niet de beste timing.
Mijn familie kent mijn wachtwoorden nog niet, de instanties waar ik mee te maken heb, mijn favoriete muziekjes en al mijn andere wensen. Het organiseren van mijn afscheid voelt als het regisseren van een toneelstuk.
Toen ik ziek werd realiseerde ik dat het niet alleen gaat om het laten weten hoe je je dood geregeld wilt hebben maar ook om het overdragen van je leven. Als je alleen leeft weet niemand wat waar ligt, waar je vrienden wonen, hoe je administratie in elkaar zit. Ik kwam op internet een nabestaandenmap tegen, waarin je naast de wensen rond je sterven en je afscheid ook informatie over je leven kunt zetten. Wie er een sleutel van je huis heeft. Welke verzekeringen en pensioenen je hebt, welke abonnementen. Wat je met je social media pagina's wilt.
Ik wurm mezelf uit bed, loop krom naar de wc. Leeg daar mijn maag via mijn mond. Pak mijn telefoon en ga weer in bed liggen. Hoe lang zou het hebben geduurd voor iemand door zou hebben dat er iets met me aan de hand was? In de wakkere uren die volgen neemt het gewicht van de steen af. Komen er kiezels. En kiezels worden langzaam grind.