Daar sta je dan, met je eenvoudige camera, in een teletoeterwereld. Ik ben in de voormalige melkfabriek van Coberco in Arnhem. Vanwege vele aanvragen zijn de deuren op twee data geopend zodat fotografen zich te goed kunnen doen aan deze industriële omgeving. Het valt mee met de drukte. Er lopen zo'n vijfentwintig mensen parmantig rond met een statief en een imposante camera en bijbehorende lenzen. Hoe groter de lens, hoe groter het ego lijkt hier wel te gelden. Als ik de ruimte oversteek probeer ik rekening te houden met mensen die een foto aan het maken zijn. Maar ze werken met een lange sluitertijd waardoor het lijkt alsof ze niets doen maar ondertussen is de camera aan het werk. Ik probeer me niet te laten imponeren. Een mooie camera alleen zegt nog niets over de kwaliteit van de foto's, over de manier van kijken.
Terug kies ik voor slow travelling. In plaats van de praktische treinreis van zo'n anderhalf uur, neem ik twee bussen en ben drie uur onderweg. Heerlijk. Van Arnhem naar Apeldoorn en van Apeldoorn naar huis, grotendeels door bossen en genoeglijke dorpen. Andere mensen krijgen deze ontspanning in bad, ik in de bus. Terwijl mijn gedachten door het landschap dansen, glijden mijn ogen langs de gemoedelijk aandoende boerderijen, de roze sierkers, de imposante landhuizen langs de route.