Termatenpad/Schutpad

Ook al houd ik van de zachtheid van de lente, het lijnenspel van de winter kan mij ook bekoren. Dus ga ik de natuur in, ik combineer een deel van het Termatenpad met het Schutpad, beiden klompenpaden tussen Leusden en Woudenberg. Door niet het héle Termatenpad (14 km) te lopen denk ik dat de afstand meevalt maar zoals altijd ken ik geen maat en loop ik me helemaal naar de kloten. 

Ik fiets naar Leusden en loop langs de oude spoorlijn tussen Amersfoort en Kesteren. 

Het Short Stirling Monument; op deze plek stortte op 3 februari 1943 een vliegtuig neer na een luchtgevecht met een Duitse Messerschmitt. Alle acht bemanningsleden, uit Engeland en Canada, kwamen daarbij om het leven. Elke glazen diamant op het monument staat voor één van de bemanningsleden.

Hoera, de lente is in aantocht. Terwijl de bomen met hun wortels nog in het water staan en ik me een weg door de blubber baan, dartelen de lammetjes door het weiland. De aankondiging van een nieuw jaargetijde, op de dag dat er een nieuw politiek landschap lijkt te zijn geboren.

Het 18e eeuwse inrijhek van voormalig kasteel en ridderhofstad Groenewoude. Om dat kasteel ontstond in de Middeleeuwen het dorp Woudenberg. De ridderhofstad is in 1838 helaas afgebroken.

Kasteel Geerestein, gebouwd tussen 1394 en 1402. Het biedt nu onderdak aan een architectenbureau en een fietsfabrikant. Achter het gebouw staat onder andere een Kinderhuisje (foto midden). 

Zo dol op roodborstjes. Ik sta daar op een bospad, en deze prachtige vogel zingt een geweldig lied voor mij. 

Het is even zoeken voor ik de vogel ontdek die de heldere tonen uitstoot op het laatste deel van mijn wandeling. Het blijkt deze zanglijster te zijn, hoog in de boom. Als ik de laatste kilometers vergeet waarin ik met moeite vooruitkom, de fietsroute terug waarop ik een verkeerde afslag neem en het lijf wat ik de dag erna met me meesleep, dan was het een mooie dag. 

Mijn strubbelingen vallen volledig in het niet als ik hoor dat een vrouw die ik ken deze ochtend door de politie is meegenomen naar een detentiecentrum om het land uitgezet te gaan worden. Er wordt met zoveel minachting gesproken over gelukzoekers, maar hoe kun je het mensen kwalijk nemen dat ze om hele gegronde redenen een beter leven willen voor hun kinderen, en daarmee ook een beetje voor henzelf. Ondanks alle problemen die ze daarbij ervaren en de mensen die ze hebben moeten achterlaten. Nergens welkom zijn.

Ik hoop dat daar waar ze nu zit de vogels haar wat hoop kunnen toezingen.