De dag die je wist dat zou komen.In mei vorig jaar waren er de eerste voorzichtige voortekenen. In november werd er wat harder op de deur geklopt en in januari was het duidelijk. “Dat wordt dit jaar behandelen”, zei de arts en hij bestelde een CT-scan. En toen ging het snel.

Het is druk in de stad. Natuurlijk is het druk in de stad, het is de zaterdag voor kerst. Ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn. Maar ik moet even door deze volle winkelstraat, om bij de markt te komen.

Nathalie Gauglin - Emmaillote dentelle

Hoe begon het deze keer? Was het de vermoeidheid na de vakantie? Is de schop onder de kont weg nu Sharon is overleden? Zijn het de lichamelijke klachten die de mentale gesteldheid meesleuren? Verloor ik mijn zelfvertrouwen en mijn kracht net als Simson in de bijbel toen mijn haar werd afgeknipt?

Dit verhaal begon als een tiel-bericht. Later zal duidelijk worden waarom het anders is gelopen.

Twee jaar geleden werd ik gewezen op Postcrossing. Het doel van deze site is dat mensen over de hele wereld elkaar ansichtkaarten sturen. Je maakt een gratis account aan en zegt dat je een kaart wilt versturen. In beeld verschijnt dan iemands profiel waarin naast het adres ook wat persoonlijke gegevens staan. Bijvoorbeeld over iemands werk en hobby's, en welke onderwerpen iemand leuk vindt voor op de voorkant van de kaart. Je verstuurt de kaart met een code die naar jou verwijst. Als de kaart is aangekomen wordt deze online geregistreerd en krijg je daarvan bericht met meestal een bedankje van de ontvanger. Daarna zit jouw adres in de molen en kan je zelf een kaart in je brievenbus verwachten.

Terug in de stad waar ik ooit geboren ben, Den Haag. Na tien jaar verhuisde ik naar een stad nabij, maar kwam hier nog regelmatig. Ik kocht er alternatieve kleding, bezocht de beelden op het Lange Voorhout. Ging met mijn toenmalige vriendje en zijn ska/punk vrienden in een mini naar Het Paard en Nastasta, zo genoemd omdat de discotheek naast bioscoop Asta gelegen was, op het Spui. In Den Haag durfde ik na lang aarzelen binnen te stappen bij de coffeeshop voor mijn eerste zakje wiet, bang dat de politie me buiten op zou wachten. En ik kwam in De Paraplu, een jazzcafétje, in een zijstraat van de Lange Poten. Ruikend aan een vrij en volwassen leven, een leven wat ik vorm ging geven. Plekken als deze wakkerden een verlangen aan van een leven vol vrienden, talenten, een creatief bestaan. Van een leven als op de Parijse foto's van Ed van der Elsken.

Het is lang geleden dat ik naar het theater ging. En áls ik er dan zit denk ik: dit moet ik vaker doen. Het prikkelt mijn eigen creativiteit, laat me nadenken over wat ik wel en niet mooi vind en waarom. Het roept verlangens op naar een artistiekere invulling van mijn leven die niet vervuld gaat worden maar het voelen van een verlangen kan ook al aangenaam zijn. 

Ik kijk in haar in- en intrieste ogen. “Nu ben ik alleen”, snikt ze radeloos.

Als ik de keuken in loop zie ik agenten in zijn tuin staan. Ik open mijn keukendeur en vraag wat er aan de hand is. Een agent met een ernstig gezicht en een mondkapje loopt naar me toe. “Ik ben bang dat uw buurman is overleden”. Terwijl ik mijn hand voor mijn mond heb geslagen vertelt hij dat het er misschien wat heftig uit ziet met al die politie maar dat dit een routine onderzoek is naar de omstandigheden waaronder hij is overleden. Hij vraagt wanneer ik hem voor het laatst gezien heb. Wat ik weet van zijn sociale leven. 

Vandaag kijk ik de documentaire Dertien Dagen. ‘Tevreden overleden’ wil Floor Haak (86) op zijn rouwkaart. En als het sterven makkelijk verloopt mag er ‘heel tevreden overleden’ komen te staan. “Geef je ons dan nog wel een teken wat het moet zijn?” vraagt zijn zoon.

“Weet je wat nog veel vermoeiender is dan dat gehoest en genies”, zeg ik tegen mijn moeder die ik bel omdat ik me ziek en zielig voel en dan de stem van mijn moeder wil horen. “Een buurtgenote die drie nachten achter elkaar een feestje houdt.”

We lachen veel en hard. We eten lekkere koolhydraatrijke taart. We spelen spelletjes yahtzee, de dobbelstenen rollen veelvuldig over de houten tafel. We blèren mee met The Sound of Music. Ik ben jarig. Mijn moeder en zus zijn op bezoek. Later schuift een vriend aan. Ik krijg geweldige cadeaus. Ik heb een nieuw jurkje aan en voel me goed.

Via de stream van ITA (Internationaal Theater Amsterdam) kijk ik naar Triptych – The missing door, The lost room en The hidden floor, door het Belgische danstheatergezelschap Peeping Tom.

Aan de waslijn op zijn balkon hangt een geel duizend dingen doekje te wapperen in de wind. Het donkergele gordijn in zijn slaapkamer is maar een klein stukje gesloten, zoals altijd eigenlijk. 

Tijdens het wroeten in de informatie over mijn familie kom ik weer een interessante persoon tegen: Bernard de Gomme. Bernard werd rond 1619 geboren in Terneuzen. Zijn vader had in 1631 de leiding over de leveringen aan de Nederlandse forten van Lillo en Liefkenshoek. Zelf ontwikkelde hij zich tot militair ingenieur. In 1641 is hij betrokken bij het beleg van Gennep, onder leiding van Frederik Hendrik, zoon van Willem van Oranje. 

Het zwarte lapje stof voor mijn neus en mond maakt me nederig. Het voelt alsof ik terecht ben gekomen in een aflevering van The Handmaid’s Tale. Alsof we in een wereld leven waarin dit gewoon is geworden. Maar dat zal het nooit worden. Hopelijk.

En opeens staat zijn stem op mijn voicemail. Het is niet de stem zoals ik mij deze herinner. Zoals hij na dertig jaar ongetwijfeld ook niet meer de man uit mijn herinneringen zal zijn.