We zitten tegenover elkaar aan tafel te huilen. Vandaag heeft hij afscheid moeten nemen van de vrouw die hij beschouwde als zijn tweede moeder.

De film speelt zich grotendeels af onder de grond van Oost-Ghouta, een voorstad van Damascus, in Syrië. Een groot deel van de stad ligt in puin, miljoenen mensen zijn gevlucht. Maar de bommen van het regeringsleger en bondgenoot Rusland blijven vallen.

Maandagochtend sta ik op en er steekt een draadje uit de knot wol. Dat gebeurt wel vaker, maar meestal zie ik het niet, of wil ik het niet zien. Of ligt het draadje te ver weg.

Lotta Blokker - Hommage to Käthe Kollwitz

Soms is de hoek van de hoekbank niet diep genoeg om veilig in te verdwijnen. Een glimlach niet warm genoeg om je over de rand van je verdriet te laten klimmen. Opeens slaat het toe, een ochtend waarop je anders opstaat dan de ochtend ervoor. De kleuren om je heen vervagen, terwijl geluiden verharden. Gesproken woorden dekken de lading niet en ontvangen woorden ketsen af op afweersystemen.

In twee dagen heb ik een familiestamboom opgezet en ben ik in de 15e eeuw beland. Voor mij ontvouwt zich een web vol onbekende namen, namen van mensen waaruit ik uiteindelijk voortkom. Het is magisch om dat te beseffen. 

Soms word je getroffen door woorden, hard getroffen. Als je diezelfde woorden op een ander moment leest, ga je er mogelijk aan voorbij, zijn het woorden tussen andere woorden.

En dan zit je dus fulltime thuis.Ik eet. Teveel.Ik slaap. Te lang.Ik maak mijn huis schoon.Ik doe boodschappen.

"Welke kanker heb jij?" Sommige mensen vragen vooral om zelf te kunnen vertellen. En dat is prima. De vrouw tegenover me in de wachtruimte zit in een rolstoel van het ziekenhuis en heeft een doekje om haar hoofd. In deze ruimte komen mensen meestal niet alleen. In deze ruimte zit in alle gezelschappen iemand met kanker. Zoals de oude moeder die gekomen is met haar twee kinderen en hun partners. Zo'n groot gezelschap wijst meestal op een slecht-nieuwsgesprek.

Het is lichtjesavond op begraafplaats Rusthof. Bij de 1.135 oorlogsgraven zijn kaarsjes neergezet. Families leggen kerstversiering bij het graf van een dierbare. Op het centrale plein staan veel mensen in groepjes bijeen om glühwein te drinken, een kerstbal met een wens op te hangen in een boom, te luisteren naar een koor. 

In het tijdschrift Later, een glossy over de dood, kom ik haar naam tegen. Ik ga haar volgen op Instagram, zie foto's en lees teksten waarin ik mezelf herken, ontdek muziek via haar Spotify die me raakt. We krijgen kontakt en vrijdag ontmoetten we elkaar in een gezellig theehuis.

De hele avond lijkt een vergissing. De lovende woorden lijken niet over mij te gaan, de kadootjes niet voor mij. Donderdag zal ik gewoon weer op het werk verschijnen.En als ik zelf mijn woorden spreek ben ik een spreker, niet iemand die afscheid neemt. 

Het voelt als het verbreken van een relatie. Verstandig en verdrietig. Geen beslissing waar ik ooit 100% achter zal staan, er zal altijd twijfel zijn of ik het goede doe.

Na een hartstilstand op 1 april 2017 gaat journalist Fokke Obbema op zoek naar antwoorden op de vraag: wat is de zin van het leven? In een serie interviews gaat hij daarover wekelijks in de Volkskrant het gesprek aan met mensen met zeer diverse beroepen en achtergronden. Zo spreekt hij met schrijver A.L Snijders, uitvinder van het ZKV, het Zeer Korte Verhaal. Met psychiater Jan Mokkenstorm, oprichter van 113 Zelfmoordpreventie, die nu zelf ongeneeslijk ziek is. Kim Putters, directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau. Edy Korthals Altes, oud-diplomaat en voormalig secretaris-generaal van de VN. Het onderwerp interesseert me, de laatste jaren vooral. Ook al heb ik geen antwoord.

Inmiddels heb ik al meerdere dansvoorstellingen van choreografe Pina Bausch gezien, zowel in Nederland als in Duitsland, maar Café Müller stond nog op mijn lijstje. Vanavond werd deze in Wuppertal opgevoerd, samen met het andere sleutelwerk Das Frühlingsopfer ofwel Le Sacre du Printemps. Maar eerst ga ik naar het Skulpturenpark Waldfrieden.

Zo'n twee maanden kijk ik iedere maandag naar het programma Kinderziekenhuis 24/7 waarin kinderen getoond worden die vanwege gezondheidsproblemen in het ziekenhuis in Gent worden opgenomen. Sommigen worden de hele reeks gevolgd, anderen verschijnen in een enkele aflevering. Er worden operaties in beeld gebracht, het herstel, eventuele complicaties en revalidatie. En alle emoties die hierbij komen kijken, bij de kinderen en hun familie.