Via de stream van ITA (Internationaal Theater Amsterdam) kijk ik naar Triptych – The missing door, The lost room en The hidden floor, door het Belgische danstheatergezelschap Peeping Tom.

Aan de waslijn op zijn balkon hangt een geel duizend dingen doekje te wapperen in de wind. Het donkergele gordijn in zijn slaapkamer is maar een klein stukje gesloten, zoals altijd eigenlijk. 

Tijdens het wroeten in de informatie over mijn familie kom ik weer een interessante persoon tegen: Bernard de Gomme. Bernard werd rond 1619 geboren in Terneuzen. Zijn vader had in 1631 de leiding over de leveringen aan de Nederlandse forten van Lillo en Liefkenshoek. Zelf ontwikkelde hij zich tot militair ingenieur. In 1641 is hij betrokken bij het beleg van Gennep, onder leiding van Frederik Hendrik, zoon van Willem van Oranje. 

Het zwarte lapje stof voor mijn neus en mond maakt me nederig. Het voelt alsof ik terecht ben gekomen in een aflevering van The Handmaid’s Tale. Alsof we in een wereld leven waarin dit gewoon is geworden. Maar dat zal het nooit worden. Hopelijk.

En opeens staat zijn stem op mijn voicemail. Het is niet de stem zoals ik mij deze herinner. Zoals hij na dertig jaar ongetwijfeld ook niet meer de man uit mijn herinneringen zal zijn.

We zitten tegenover elkaar aan tafel te huilen. Vandaag heeft hij afscheid moeten nemen van de vrouw die hij beschouwde als zijn tweede moeder.

De film speelt zich grotendeels af onder de grond van Oost-Ghouta, een voorstad van Damascus, in Syrië. Een groot deel van de stad ligt in puin, miljoenen mensen zijn gevlucht. Maar de bommen van het regeringsleger en bondgenoot Rusland blijven vallen.

Maandagochtend sta ik op en er steekt een draadje uit de knot wol. Dat gebeurt wel vaker, maar meestal zie ik het niet, of wil ik het niet zien. Of ligt het draadje te ver weg.

Lotta Blokker - Hommage to Käthe Kollwitz

Soms is de hoek van de hoekbank niet diep genoeg om veilig in te verdwijnen. Een glimlach niet warm genoeg om je over de rand van je verdriet te laten klimmen. Opeens slaat het toe, een ochtend waarop je anders opstaat dan de ochtend ervoor. De kleuren om je heen vervagen, terwijl geluiden verharden. Gesproken woorden dekken de lading niet en ontvangen woorden ketsen af op afweersystemen.

In twee dagen heb ik een familiestamboom opgezet en ben ik in de 15e eeuw beland. Voor mij ontvouwt zich een web vol onbekende namen, namen van mensen waaruit ik uiteindelijk voortkom. Het is magisch om dat te beseffen. 

Soms word je getroffen door woorden, hard getroffen. Als je diezelfde woorden op een ander moment leest, ga je er mogelijk aan voorbij, zijn het woorden tussen andere woorden.

En dan zit je dus fulltime thuis.Ik eet. Teveel.Ik slaap. Te lang.Ik maak mijn huis schoon.Ik doe boodschappen.

"Welke kanker heb jij?" Sommige mensen vragen vooral om zelf te kunnen vertellen. En dat is prima. De vrouw tegenover me in de wachtruimte zit in een rolstoel van het ziekenhuis en heeft een doekje om haar hoofd. In deze ruimte komen mensen meestal niet alleen. In deze ruimte zit in alle gezelschappen iemand met kanker. Zoals de oude moeder die gekomen is met haar twee kinderen en hun partners. Zo'n groot gezelschap wijst meestal op een slecht-nieuwsgesprek.

Het is lichtjesavond op begraafplaats Rusthof. Bij de 1.135 oorlogsgraven zijn kaarsjes neergezet. Families leggen kerstversiering bij het graf van een dierbare. Op het centrale plein staan veel mensen in groepjes bijeen om glühwein te drinken, een kerstbal met een wens op te hangen in een boom, te luisteren naar een koor. 

In het tijdschrift Later, een glossy over de dood, kom ik haar naam tegen. Ik ga haar volgen op Instagram, zie foto's en lees teksten waarin ik mezelf herken, ontdek muziek via haar Spotify die me raakt. We krijgen kontakt en vrijdag ontmoetten we elkaar in een gezellig theehuis.