Het idee ontstond vier jaar geleden, nu gaat het eindelijk gebeuren. Zus, zwager en ik gaan naar Ieper. Deze Belgische stad ligt vlakbij de Franse grens, maar is toch maar een kleine 3 uur rijden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was de stad aan drie zijden omringd door Duitse troepen, maar deze slaagden er niet in om de stad te veroveren.

Er zijn twee choreografen en dansgezelschappen die ik al heel wat jaren volg, Pina Bausch (Tanztheater Wuppertal) en Anna Teresa de Keersmaeker (Rosas). In mei zag ik Achterland van Rosas en in juni Neues Stuck I van Tanztheater Wuppertal. Vanavond is er een ode van Anna Teresa de Keersmaeker aan Pina Bausch met als titel de graftekst van Pina: Mitten wir im Leben sind. 

Als ik terugdenk aan de avond dan hoor ik mezelf vooral klagen. Zeuren over pijntjes en beperkingen, benadrukken dat deze kanker terug gaat komen. Terwijl ik me zo had voorgenomen de ideale kankerpatiënt te zijn. Niet klagen, altijd positief, een mens waar met bewondering naar gekeken zou worden.

Vandaag ben ik bij iemand op bezoek die vertelt over het niet meer kunnen delen. Over belangrijke keuzes alleen moeten maken. Over alleen achterblijven. Ik moet denken aan de column van Femke van der Laan van vandaag. Zij schrijft wekelijks in het Parool over het leven in Amsterdam na de dood van haar man Eberhard.

Meestal lees ik geen boeken van lotgenoten. Van mensen die ook kanker hebben. Iedereen heeft het op zijn eigen manier en ik irriteer me vaak alleen maar aan het hoge 'pluk-de-dag' gehalte of voel mezelf tekort schieten vanwege de vechtlust van anderen. Wel was ik nieuwsgierig naar het boek van Laura Maaskant. Zij deed mee aan de gesprekken van Kijken in de Ziel, waarin Coen Verbraak sprak met mensen die gehoord hadden dat ze nog maar kort te leven hebben. Ondanks die boodschap, ondanks de diverse uitzaaiingen leeft Laura nog steeds.

Tijdens de dramaopleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten zag ik plaatjes uit voorstellingen van choreografe Pina Bausch en raakte gefascineerd. Een toneel vol met caféstoelen of een veld met bloemen. Ik zag een aantal van haar danstheater-voorstellingen, soms in Amsterdam, soms in Wuppertal, thuisbasis van het gezelschap. 

Nou keek ik altijd al veel TV, maar toen ik ziek werd ging ik pas echt los. Naast 'verantwoorde' programma's zoals quizzen, praatprogramma's en documentaires kwamen er ook echt veel foute dingen voorbij. Dingen waar je vervolgens wel naar blijft kijken.

Het is begin van de middag, zo rond 13 uur. Ik zit in de trein naar Amsterdam, op weg naar een expositie. Samen met mij is een viertal jonge mensen ingestapt, waaronder een nogal luidruchtige jongen onder de tatoeages en een keurig aangekleed en opgemaakt meisje. Ze blijken een stelletje.

Het is rustig als ik de sportzaal in loop. Een paar oudere dames zijn net klaar en checken uit. Ik neem plaats op één van de drie fietsen om een kwartier warm te draaien. Dan komt hij binnen. Een niet onaantrekkelijke man van middelbare leeftijd met een jeugdige uitstraling. Ik heb hem hier al eens eerder gezien, hij viel meteen op.

Vanwege 'de week van de begraafplaats' is er een rondleiding op begraafplaats Zorgvlied in Amsterdam en is er een expositie van kisten. Ik ben hier meermaals geweest, heb een boekje met bijzonderheden over deze plek inclusief de beroemdheden die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. De auteurs van dit boekje leiden ons nu rond om te wijzen op de betekenis van grafversiering.

In mijn coupé nemen zes jonge meisjes plaats. Keurig gekleed, zwarte rok tot net boven de knie, zwart jasje, een pas gestreken witte blouse, glanzende huidkleurige panty, subtiele make-up. Het haar in een vlecht. Het meisje voor me heeft het haar los.

Een aantal maanden geleden tipte Griet op de Beeck de voorstelling Requiem pour L. van choreograaf Alain Platel en componist Fabrizio Cassol, uitgevoerd door het gezelschap Les Ballets C de la B. Ze schrijft: een indrukwekkende voorstelling die op een prachtige manier het leven viert in het licht van de huiveringwekkende, overrompelende onspectaculaire dood.

Op weg naar mijn werk zit ik vaak in de trein met mensen met grote koffers. Koffers half in gangpaden, zitplaatsen bezet houdend, vol gepropt met spullen die de vakantie tot een succes moeten maken. Nieuwe kleren, lekkere luchtjes, ongelezen boeken.Halve croissants liggen verkruimeld op de vloer.Soms beginnen de eerste irritaties al bij het binnenlopen van de coupé. 

Tijdens de voorbeschouwing van de dansvoorstelling Achterland van Rosas verveel ik me. Teveel namen en feiten. Teveel opgelezen, te monotoon. Ik kijk om me heen, op zoek naar de meest interessante man in dit gezelschap. Op dat moment komt er een lange man met donkere krullen de ruimte in. Een woest aantrekkelijke man (WAM). Zo één die je onderbroek kapot scheurt. Die je een orgasme bezorgt als hij alleen al zijn hand, een grote warme hand, om je borst legt.