De hele avond lijkt een vergissing. De lovende woorden lijken niet over mij te gaan, de kadootjes niet voor mij. Donderdag zal ik gewoon weer op het werk verschijnen.En als ik zelf mijn woorden spreek ben ik een spreker, niet iemand die afscheid neemt. 

Het voelt als het verbreken van een relatie. Verstandig en verdrietig. Geen beslissing waar ik ooit 100% achter zal staan, er zal altijd twijfel zijn of ik het goede doe.

Na een hartstilstand op 1 april 2017 gaat journalist Fokke Obbema op zoek naar antwoorden op de vraag: wat is de zin van het leven? In een serie interviews gaat hij daarover wekelijks in de Volkskrant het gesprek aan met mensen met zeer diverse beroepen en achtergronden. Zo spreekt hij met schrijver A.L Snijders, uitvinder van het ZKV, het Zeer Korte Verhaal. Met psychiater Jan Mokkenstorm, oprichter van 113 Zelfmoordpreventie, die nu zelf ongeneeslijk ziek is. Kim Putters, directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau. Edy Korthals Altes, oud-diplomaat en voormalig secretaris-generaal van de VN. Het onderwerp interesseert me, de laatste jaren vooral. Ook al heb ik geen antwoord.

Inmiddels heb ik al meerdere dansvoorstellingen van choreografe Pina Bausch gezien, zowel in Nederland als in Duitsland, maar Café Müller stond nog op mijn lijstje. Vanavond werd deze in Wuppertal opgevoerd, samen met het andere sleutelwerk Das Frühlingsopfer ofwel Le Sacre du Printemps. Maar eerst ga ik naar het Skulpturenpark Waldfrieden.

Zo'n twee maanden kijk ik iedere maandag naar het programma Kinderziekenhuis 24/7 waarin kinderen getoond worden die vanwege gezondheidsproblemen in het ziekenhuis in Gent worden opgenomen. Sommigen worden de hele reeks gevolgd, anderen verschijnen in een enkele aflevering. Er worden operaties in beeld gebracht, het herstel, eventuele complicaties en revalidatie. En alle emoties die hierbij komen kijken, bij de kinderen en hun familie. 

Op internet lees ik over de installatie People I Saw But Never Met van Zadok Ben-David. Deze kunstenaar is geboren in Jemen, immigreerde datzelfde jaar naar Israël en woont nu in Londen en Tel Aviv. 

Dit artikel heeft het einde van zijn levensduur bereikt.

Naast me zitten twee tieners hartstochtelijk te zoenen.Ik zit op een koud stalen bankje in de stationshal te wachten tot mijn trein het station in rijdt. Tientallen mensen lopen langs, naar andere treinen, naar het werk. Sommigen ken ik inmiddels, of herken ik in ieder geval, maar groeten doen we niet. Jammer.

Het komt regelmatig voor dat ik iemand op tv zie, in een ander land, in andere omstandigheden, en me afvraag hoe ik het in die situatie zou doen. Hoe zou ik zijn in een stam in Afrika, in een rijk gezin in Dubai. 

De neuroloog weet het niet. Net zo min als de orthopeed het weet. Of de hematoloog-internist. Er zijn klachten die niet te verklaren zijn. En dus ook niet te behandelen. Het wordt op de grote berg gegooid die kanker heet. En dat is het dan. Je kreeg behandelingen, met goed resultaat, en je werkt aan je herstel. Je verwacht stappen te gaan zetten. Zoals je haar weer langzaam langer wordt, denk je met behulp van fysiotherapie fitter te worden, energieker. Maar de resultaten blijven uit. Het heet dan wel remissie, kankervrij, maar gezond voel je je allerminst. 

Enige weken geleden bedacht ik dat ik elke week een andere ruimte van mijn huis centraal zou stellen. Dus zette ik die week in mijn Plenda, mijn geweldige agenda die zeer uitnodigt tot plannen, de tekst 'week van het toilet' en onderstreepte dit. Daaronder zet ik de extra schoonmaakklussen die ik die week zou doen. 

Volgens de app blijft het rustig in de trein. Het tegendeel is waar, iedere stoel is bezet. Ik had nog gehoopt me rustig door mijn opvliegers heen te zweten maar op ieder station krijg ik een nieuwe buurman of -vrouw. Voor me zit een man, er gaat een vrouw naast hem zitten. Ze raken meteen met elkaar in gesprek, over vertragingen met de trein. Terwijl de trein keurig op tijd vertrekt hebben ze het over mensen die voor de trein springen waardoor ze nog later thuis zijn.

Het is druk in de trein van Utrecht naar Groningen. Er stappen veel mensen uit, al dan niet met grote koffers of fietsen, de vele instappers staan al te dringen. Zodra ze de coupé betreden begint het landje veroveren, het terrein afbakenen. Mensen zitten graag alleen, dus zetten ze de handtas al snel op de stoel naast zich, ik ook. 

Eline Peek - Hemd

Juan Munoz - Conversation Piece

Mijn paspoort moet worden verlengd. Ik vind nog een mapje met pasfoto's die voldoen aan alle eisen, gelukkig, heb er zo'n hekel aan om ze te laten maken. Ik maak een afspraak bij het stadhuis voor donderdagmiddag.Ik haast me om op tijd op mijn werk weg te komen, fiets door de verfrissende regen en wacht op mijn beurt. Het meisje achter de balie lijkt er al een lange dag op te hebben zitten, haar stem klinkt enigszins verveeld. 

Vanmiddag zit ik een paar uurtjes in het ziekenhuis, dit keer niet voor mezelf. Alle tijd om tijdens het wachten mensen te kijken. De oudere man met de wazige blik in zijn ogen. Zijn broek is twee keer zo breed als zijn eigen omvang. Zijn riem heeft onvoldoende gaatjes dus trekt hij zijn broek steeds op. Steeds net op tijd.

Zij: "Ik irriteer me nog niet aan je."Hij: "Huh?"Zij: "Ja, normaal gesproken irriteer ik me heel snel aan mensen. Maar aan jou nog niet."