Minimaal één keer per week maak ik een langere wandeling in mijn omgeving. Zoals hieronder bij De Schammer / Bloeidaal, een gemarkeerde route van het Utrechts Landschap, lekker door de blubber. Ik hou van gemarkeerde routes. Het voelt als een speurtocht. En ik hoef niet de hele tijd op een papiertje te kijken welke kant ik op moet. 

Een wandeling van zo'n 5 kilometer door een deel van Den Treek waar ik vorige week al langskwam, de Ringheuvels. Dit gebied dankt zijn naam aan de voormalig ringvormige stuifduinen. 

Terug naar het gebied waar een kleine twee weken geleden nog werd geschaatst op de Bosvijver. Nu fluiten de vogels, rennen kinderen over de paadjes en zitten stelletjes verliefd op bankjes te zoenen. Ik begin naast de dierentuin, in Birkhoven en kom langs Camping & Chaletpark 't Monnikenbosch. De rook kringelt uit één van de yurts en verspreidt een aangename geur. 

Een week vol wandelingen. Te beginnen met Nimmerdor/Den Treek. Een overzichtelijk rondje dit keer. 

Al die onderwerpen waar ik, van mezelf, ook een mening over moet hebben. Al die praatprogramma's die ik toch blijf volgen. Al die gesprekken, ik word er zo moe van. Juist nu zou er troost-tv moeten zijn. Nu het nog langer duurt. Programma's als Frontberichten, maar dan misschien met andere beroepen, met creatieve ondernemers of juist met hen die kopje onder dreigen te gaan. Geef ze een stem. Programma's die kunnen helpen om weer hoop te krijgen op betere tijden. Laat festivals zien. Rondleidingen in musea en kastelen. Kijkjes achter de schermen bij theaters. Ik keek deze week naar Kutjaar, op het Belgische Een, waar kunstenaars kunnen laten zien waar ze in deze tijd mee bezig zijn, en zo alsnog een podium krijgen. Ik keek naar een digitale event van het Nederlands Dans Theater, waar ik mee mocht kijken met een repetitie en kreeg daardoor weer zo veel zin om naar het theater te gaan. Maak een toegankelijk programma over reizen, waardoor mensen alvast voorpret kunnen opbouwen voor vakanties die ooit weer gaan komen. Over tielen, laat mensen hun mooiste of meest bijzondere plek in ons land tonen. Enfin, vandaag zoek ik weer zo'n mooie plek op. 

Aan de rand van mijn stad, vlakbij het vroegere concentratiekamp Kamp Amersfoort, staat De Ladder, 14 meter hoog, gemaakt door kunstenaar Armando. Het staat volgens hem symbool voor het reikhalzen naar iets dat hoger is dan het menselijke. 

Mijn hoofd tolt met gesprekken die ik toch niet zal voeren en met al gevoerde gesprekken waar ik nog geen punt achter heb kunnen zetten. Het lukt slecht om me op één ding te richten, en om daarmee verder te komen. Hoe lekker is het dan om buiten te zijn, om de paaltjes te volgen met de oranje kop, die mij zeggen of ik links of rechts moet. Niets meer dan dat.

Een neef woont in Zuidwest-Friesland, in Gaast, en mijn zus verblijft af en toe in zijn huis. Op 1 januari reis ik met de trein naar Leeuwarden en de boemel naar Workum. Heerlijk om een aantal dagen in een schattig huis in een dorp te vertoeven. Ik was hier eerder. Een huis zonder tv en mét een houtkachel. Vol oude spullen die vertrouwd aanvoelen al zijn het niet de mijne. Om het huis fladderen de merels, musjes en roodborstjes. Een dorp waar men elkaar groet. En als je de straat uitloopt sta je op de dijk en kijk je uit over het IJsselmeer. De tijd lijkt hier stil te staan, en dat is een bijzonder aangenaam gevoel. 

Het valt niet mee, om half 8 opstaan, maar het lukt. Om 9 uur zit ik in de trein naar Zwolle, daar stap ik over naar Lelystad om daar de OV fiets te nemen. Door vreselijke woonwijken en mistige landschappen, en 25 minuten later parkeer ik mijn fiets bij het bezoekerscentrum.

Vlakbij Otterlo ligt het natuurgebied Planken Wambuis. De naam is afkomstig van een oude herberg die in 1782 in dit gebied werd gebouwd. De naam zou verwijzen naar een oude houten hut of naar een wambuis, een houten kledingstuk waarin je je niet bewegen kunt. Ook zou planken wambuis een eufemisme zijn voor een doodskist. De waarschijnlijkste verklaring is dat het veel voorkomende woord wambuis als plaatsaanduiding wel is afgeleid van het kledingstuk, maar hier staat voor een eenvoudig bouwwerk.

Schokland was een eiland in de Zuiderzee. Door landafslag werd de nederzetting in de loop der tijd steeds kleiner. Vanwege overstromingsgevaar en aanhoudende armoede besloot de regering in 1859 het eiland te ontruimen. Sinds de drooglegging van de Noordoostpolder maakt Schokland weer deel uit van het vasteland. Het gebied werd in 1995, als eerste Nederlandse monument, geplaatst op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Op Middelbuurt, één van de oude woonterpen van het voormalige eiland, staat Museum Schokland. 

Denkend aan Hollandzie ik breede rivierentraag door oneindiglaagland gaan,

Met mijn zus ga ik naar de tentoonstelling Realisme nu in het Stedelijk museum Schiedam. Bij het laatste kunstwerk krijgen we, liggend op de grond, heerlijk de slappe lach. Een foto waar ik naar kan blijven kijken, ik word er steeds weer opnieuw blij van.