Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik nog nooit eerder in dit museum in mijn eigen stad was. Op hun website: Kunsthal KAdE biedt tentoonstellingen aan op het gebied van hedendaagse, moderne kunst, architectuur, vormgeving & design en eigentijdse beeldcultuur. Links van het museum is een winkel met kunstboeken en designartikelen, rechts is een café en de bibliotheek. Ik ging er heen voor de tentoonstelling 'A Balancing Act'. 

De laatste Duitse keizer Wilhelm II werd als Frederik Wilhelm Victor Albert geboren in Potsdam op 27 januari 1859. In 1888 volgde Wilhelm II zijn vader op als keizer. Het verlies van de Eerste Wereldoorlog, die uitbrak op 1 augustus 1914 en werd beëindigd op 11 november 1918, betekende een grote verandering voor Wilhelm II. Hij vluchtte op aanraden van zijn militaire adviseurs naar het neutrale Nederland. Daar zou hij, eerst in Amerongen en later in Doorn, tot aan zijn dood als balling verblijven. De zeven kinderen en hun gezinnen bleven wonen en werken in Duitsland.  In Doorn hield Wilhelm II zich voornamelijk bezig met werken in zijn tuin, wandelingen door het park en het dorp met zijn echtgenote en honden, studie van archeologie en geschiedenis, het schrijven van zijn memoires en overleg met zijn adviseurs. Wilhelm II overleed in 1941 aan de gevolgen van longembolie. Hij werd op het terrein van Huis Doorn begraven, waar speciaal voor dit doel een klein mausoleum werd gebouwd. 

Met vriendin H. naar het Waterloopbos, in Flevoland.

Met de fiets op de trein naar Nijmegen en daar opnieuw een prachtig Hollands landschap in. Veel langs water, door bossen, door dorpjes met kerken, heel bijzonder weer. Van Nijmegen eerst naar Persingen en dan naar Leuth, heel dicht langs de Duitse grens.

In de metro van Rotterdam naar Spijkenisse zitten drie jongens, ik vermoed begin twintig. Degene die het meeste aan het woord is, is binnenkort jarig. Hij verwacht wel van iemand een staatslot te krijgen als kado en al snel fantaseren ze over wat ze zouden doen met acht miljoen. De twee anderen willen een groot huis, auto, feestjes geven. Maar hij wil het zijn hele leven goed hebben. Wil een bescheiden rijtjeshuis. O nee, want dan kan de stereo niet vol aan. Dan toch maar een vrijstaand huis. Maar wel bescheiden. En een BMW. En een paard voor zijn zusje, dat had hij haar beloofd.

In Utrecht stap ik in de trein naar Maastricht. Tussen de instappers staat ook een man die hard tegen zichzelf praat. Hij heeft een shaggie tussen zijn vingers. Hij: "Zijn er ook rookcoupés hier, of weet u dat niet?"Ik: "Nee, die zijn er niet."Hij: "O, u weet het niet. Is het nog ver naar Maastricht? Een halfuurtje?"Ik: "Nee, toch zeker anderhalf tot twee uur."Hij: "O jee." "Zeg jongeman," waarbij hij zich tot een andere reiziger wendt, "is er hier een rookcoupé?""Nee", zegt de jongeman.Hij: "O jee", en hij loopt naar een andere coupé. Nog tot na 's-Hertogenbosch blijft zijn geur om me heen hangen. 

Het is het Weekend van het Portret met als thema zelfportret. Honderdtwaalf werken worden tentoongesteld in Loods 6 in Amsterdam. Ik besluit om er meteen dag twee van mijn provincie-tocht te maken: Noord-Holland. Ik heb veel pinnetjes op mijn kaart in Amsterdam. En ik kan zo vreselijk slecht kiezen. Telkens als ik denk een plan te hebben steken twijfels de kop op en gooi ik het plan weer om. Dat gaat zo door tot de dag zelf. Ik besluit eerst naar Loods 6 te gaan, daar was het me om te doen en dat is alleen dit weekend. 

Een gebied waar ik wekelijks met de trein doorheen rij, nu eens een keer per fiets verkennen. Een rondje Naardermeer. Van het meer zelf zie je eigenlijk niets, misschien dat de wandelpaden wel dichterbij komen. Het was mijn voornemen er een kort rondje van te maken, vanwege een stenose (soort hernia) is dit tielen met gebreken. Maar om toch nog water te zien, en om verkoeling te voelen, breid ik de route uit met het stukje langs de Arkeveense plassen. 

Met de trein naar Terborg. Ik neem mijn eigen fiets mee, en kies voor stoptreinen. Deze hebben meestal een lage instap en zijn rustiger. Ik heb zo'n knooppuntenroute bij me maar ik kan daar zo slecht mee omgaan. Mis kennelijk steeds de borden met het juiste nummer waardoor ik de route verkeerd om begin en weer terug moet. Ik mopper veel op mezelf die eerste kilometers.

Ron Mueck - A girl

Er zijn meerdere pontjesroutes in Nederland, ik kies voor die bij Grou, van 25 kilometer. Ik neem mijn eigen fiets mee op de trein, die fietst prettiger dan een OV-fiets. Ik vertrek vroeg, ben bang dat anders de fietsplekken in de trein bezet zijn. In Amersfoort staan drie racefietsen in het halletje, ik zet mijn lompe opoefiets met bak voorop er voorzichtig tegenaan. De bestuurders van de racefietsen die er tegenover zitten houden hun hart vast, ze zijn bij de bochten en spoorwissels niet bang dat mijn fiets op hen valt maar wel dat hun fietsen beschadigen. Ik blijf een groot deel van de route staan om mijn fiets in bedwang te houden. Onzin natuurlijk, ik laat me veel te veel intimideren door de strenge en bezorgde blik van de fietsers. Ik moet denken aan vroeger thuis, waar we Heugaveld tegels hadden. Klasgenootjes die langskwamen vonden de tegels prikken aan hun sokken en dus nam ik ze op mijn rug om ze naar de tafel te brengen. Hoe ver kan iemand gaan om de sympathie van de medemens proberen te winnen.

Behoorlijk toeristisch, toch leuk om een keer te doen. Vanaf Enkhuizen neem ik 's ochtends de museumboot naar Medemblik, vertrek is naast het treinstation. Je kunt ook in Hoorn beginnen en eindigen met de boot maar die route is veel drukker.