In het programma Zin in morgen wandelt Joris Linssen door een natuurgebied bij De Bilt, op landgoed Beerschoten. Met kronkelende vijvers, stromende beek, weiden met boomgroepen en oude lanen vormt het een aantrekkelijk wandelgebied. Het aangrenzende Houdringe bestaat uit bos en open grasland. Er staan eiken en beuken  waarvan de stam een diameter heeft van meer dan een meter. Aan de rand van de stuifzandvlaktes in het Panbos ‘wandelen’ de bomen. De wind heeft het zand tussen de wortels weggestoven. 

Vandaag een nieuwe poging de vos te vinden in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Meteen een aanvulling op waar ik vorige keer mee eindigde. Toen schreef ik dat ik de vos ging vinden en dan iedereen ga vertellen waar. Omdat je mooie dingen moet delen. Daarna stuurde ik een bericht naar mensen die er een vos hadden gespot en daar een foto van op Facebook hadden gezet. Ik vroeg ze of ze mij alsjeblieft voor mijn verjaardag wilden vertellen waar ik die vos kon vinden. Ze antwoordden dat het eigenlijk niet uit te leggen is. Vooral van de paden af. Achter de mensen met telelenzen aan. En ook dat mensen zelf maandenlang de juiste plek zoeken en dan natuurlijk niet zomaar aan iedereen de plek gaan prijsgeven. En daar hebben ze natuurlijk wel gelijk in. 

Graag zou ik nog eens een vos willen zien en daar schijn je goede kans op te hebben in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Deze heeft vier ingangen, en vandaag neem ik de enige ingang die ik nog niet eerder heb gehad, en dat is bij Zandvoort. Omdat de kans op een vos te zien het grootst is als je 's ochtends vroeg of eind van de middag komt, neem ik een hele vroege trein. Hierdoor betreed ik het gebied al om kwart voor 8.

Met Dinnetje breng ik de dag door in Wageningen. Ik heb gelezen over beeldengalerij Het Depot en dat gaan we vandaag bezoeken. Eerst nog even langs Hotel de Wereld, waar in mei 1945 de vredesonderhandelingen plaatsvonden. Op 5 mei ging de capitulatie in. Gisteren brandde hier nog het bevrijdingsvuur en werden de bevrijders, veteranen en geallieerden geëerd met een defilé. Vandaag is de rust weergekeerd. We lopen ook nog langs een Israëlische begraafplaats, midden in een woonwijk. De tekst op de grafsteen luidt: Een roos heeft zij geleefdzoo lang als rozen leveneen morgenstond

Tussen Nijkerk en Putten ligt landgoed Oldenaller en over dat landgoed loopt een klompenpad. Ik hoop dat de zon me vandaag wat lichter kan maken, dat de natuur me kan verwonderen en het bewegen me een goed gevoel kan bezorgen. Een poging om de zachtheid in mezelf weer toe te laten.

Ruim drie jaar geleden was ik ook in Huis Doorn. Toen schreef ik dit over de laatste bewoner: De laatste Duitse keizer Wilhelm II werd als Frederik Wilhelm Victor Albert geboren in Potsdam op 27 januari 1859. In 1888 volgde Wilhelm II zijn vader op als keizer. Het verlies van de Eerste Wereldoorlog, die uitbrak op 1 augustus 1914 en werd beëindigd op 11 november 1918, betekende een grote verandering voor Wilhelm II. Hij vluchtte op aanraden van zijn militaire adviseurs naar het neutrale Nederland. Daar zou hij, eerst in Amerongen en later in Doorn, tot aan zijn dood als balling verblijven. De zeven kinderen en hun gezinnen bleven wonen en werken in Duitsland.  In Doorn hield Wilhelm II zich voornamelijk bezig met werken in zijn tuin, wandelingen door het park en het dorp met zijn echtgenote en honden, studie van archeologie en geschiedenis, het schrijven van zijn memoires en overleg met zijn adviseurs. Wilhelm II overleed in 1941 aan de gevolgen van longembolie. Hij werd op het terrein van Huis Doorn begraven, waar speciaal voor dit doel een klein mausoleum werd gebouwd. 

De stationshal van Utrecht CS stroomt vanaf alle roltrappen vol met bijzonder uitgedoste mensen. Jonkvrouwen, magiërs, vampieren. Ze dalen weer af naar de trein op het perron naast het mijne. Naast opwinding denk ik ook enige opluchting in hun ogen te herkennen, omdat ze vandaag ergens bij horen, gelijken ontmoeten. Vandaag hebben ze hun anders zijn tot kunst verheven. Later lees ik dat er dit weekend Elfia is, bij kasteel Haarzuilens. Op hun website wordt het omschreven als een event waarbij bezoekers door middel van onder andere het maken (en dragen) van kostuums, tekeningen, schilderijen, muziek, fotografie, body art en voertuigen uiting kunnen geven aan hun dromen.  

Hoera, het is weer bloesemtijd! 

Op vier minuten rijden van station Naarden-Bussum ligt het startpunt van het Laarzenpad. Vandaag loop ik deze wandeling van Natuurmonumenten van zo'n 6 kilometer samen met mijn zussie. Op hun site staat dat het een wandeling is over vlonderpaden, dwars door weilanden en twee observatiepunten om vogels te kijken.

Landgoed Heidestein is een natuurgebied tussen Zeist en Driebergen-Rijsenburg op de Utrechtse Heuvelrug en grenst aan landgoed Bornia. Het gebied bestaat uit naald- en gemengde bossen met heidevelden, stuifzanden, akkers en waterpartijen. Om de heidevelden van het gebied met elkaar in verbinding te brengen werd in de winter van 2007 op Heidestein en Bornia 15 hectare bos gekapt. Een kudde schapen zorgt ervoor dat het gebied open blijft door het eten van gras en jonge boompjes. Heidestein is een officieel fokstation voor het Drents heideschaap. Dit is het enige gehoornde schapenras van Nederland.

Vandaag loop ik klompenpad Snorrenhoefpad, een route van 10 km bij Achterveld en Leusden. De route voert langs oude boerderijen, door velden en over landgoed De Boom. Snorrenhoef is de naam van het buurtschap waar de wandeling begint. De naam verwijst vermoedelijk naar snorders en bedelaars die vroeger die vroeger in dit gebied verbleven. 

Het is mooi weer vandaag. Ik maak een wandeling door het Speulderbos op de Veluwe, met zijn in wonderlijke bochten gegroeide eiken en beuken. Een mooie wandeling over duinen en door het bos in de omgeving van Garderen. De wandelroute heeft een lengte van circa 6 kilometer en is goed bewegwijzerd met rode bordjes. 

In de maanden februari en maart maakte ik een aantal wandelingen door verschillende herfstbossen. Hieronder de foto's.

Dit klompenpad vlakbij Lunteren voert langs het Wekeromse Zand, een groot stuifzandgebied. In dit gebied zijn prehistorische vondsten gedaan. Al in de IJzertijd, ongeveer drieduizend jaar geleden, woonden hier mensen. Ze leefden in kleine groepen, vaak niet meer dan een paar families. In de buurt liggen veel grafheuvels uit die tijd. In de bodem zijn paalsporen van boerderijen uit de IJzertijd gevonden. Met dat patroon als voorbeeld is een kleine boerderij nagebouwd. Daarbij zijn zoveel mogelijk lokale materialen gebruikt. 

Lopen met dinnetje. We beginnen bij natuurbegraafplaats Mookerheide, onder Nijmegen. Sinds 2019 is het mogelijk hier een laatste rustplaats te kiezen. De begraafplaats maakt onderdeel uit van Landgoed Mookerheide, het gebied dat in handen is van Natuurmonumenten. 

Heerlijk, op 1 januari met mijn zus naar de Waterleidingduinen. We kozen voor ingang De Zilk, en liepen daar één van de goed bewegwijzerde wandelroutes. Het is rustig qua mensen, zeker als we 's ochtends beginnen. Wat geweldig om zo het nieuwe jaar te beginnen. 

Willem Hendrik de Beaufort kocht de buitenplaats Den Treek met omringende bossen en landerijen in 1807. Zijn kleinzoon Johannes Bernardus de Beaufort trouwde met Cornelia van Asch van Wijck. Via dit huwelijk kwam landgoed Henschoten in de familie. Deze historie heeft een grote groep nazaten samengebracht als mede-eigenaren van een uniek familielandgoed. De familieleden zien het als hun plicht en als een genoegen om dit landgoed als bron van natuur- en cultuurhistorische waarden in stand te houden en waar mogelijk in betere staat aan de volgende generaties door te geven. Het uitgestrekte gebied met bossen, natuur, landbouw en heide beslaat bijna 2200 hectaren en grenst aan vijf gemeenten: Amersfoort, Leusden, Woudenberg, Utrechtse Heuvelrug en Zeist. Ik woon er vlakbij, en liep er meermaals deze winter.

In de maand november maakte ik een aantal wandelingen door verschillende herfstbossen. Hieronder de foto's.